В боевой готовности всегда!

Ответить
Аватара пользователя
pogranec
Администратор
Сообщения: 3389
Зарегистрирован: 04 ноя 2013, 10:38
место службы: Республика Беларусь
Дата призыва и окончания службы: 28 мая по н/с
Контактная информация:

В боевой готовности всегда!

Сообщение pogranec »

В боевой готовности всегда! Один день из жизни погранзаставы «Лынтупы» (+фото)
Пятница, 25.05.2012 11:03.

Изображение
У ціхай мелодыі ранішняга будзільніка, што прагучаў нязвыкла рана, пачулася гучнае “Рота, пад’ём!”. Сёння я цэлы дзень буду служыць журналістыцы на пагранічнай заставе “Лынтупы”. Той, якую бачна з ганка майго роднага дома, але за варотамі якой ніколі не даводзілася бываць. Хуценька збіраюся і ў нецярпенні крочу знаёміцца з тымі, хто па вечарах нярэдка спяваў ваенныя серэнады амаль што пад маімі вокнамі…

Каля сямі гадзін раніцы стаю ля варот заставы і чакаю, пакуль мне адчыняць. Гэтым часам мяне захлёстваюць успаміны: вось я з сяброўкамі на гэтым месцы, дзе сёння застава, збіраю пралескі, вось моцная тэхніка карчуе дрэвы і раўняе зямлю, а вось ужо вялікай дзіцячай кампаніяй мы гуляем у хованкі ў недабудаваных дамах афіцэрскага складу… Здаецца, гэта было толькі ўчора.

Мае настальгічныя ўспаміны перарывае скрып варот. Усмешлівы і прыветлівы малады пагранічнік прапускае мяне на закрытую для многіх тэрыторыю.

З чаго пачынаецца раніца?

Са сталовай! Па водары сняданку знайсці яе аказалася нескладана. У дзень майго знаходжання на заставе тут гаспадарыла Таццяна Лешчык. Дзяўчына працуе на такой жа пасадзе ў пастаўскай вайсковай часці, але пры неабходнасці адпраўляецца ў камандзіроўку ў Лынтупы.

Пакуль застава прачынаецца, гутару з ёй пра работу. Яна Таццяне падабаецца. Хоць дзяўчына мае 4 спецыяльнасці — повара, швачкі, лабаранткі і агародніцы, — працуе на кухні і мяняць работу не збіраецца.

— Сёння дзень пачаўся ў пяць гадзін раніцы, але да такога ранняга пад’ёму ўжо прывыкла, — кажа Таццяна. — З байцамі сумаваць не даводзіцца, сваімі жартамі і проста ўсмешкамі настрою заўсёды дададуць.

К сямі пачала выстройвацца чарга па порцыі гарачага сняданку, галоўная страва якога — пшанічная каша (як жа даўно я яе не каштавала!). “Добрай раніцы, Беларусь!”, — гучыць з радыё. Але, гледзячы на пакуль яшчэ сонных і маўклівых байцоў, пачынаеш сумнявацца ў праўдзівасці гэтага выразу.
Праўда, праз хвілін дваццаць на заставе адчуваеш што ні ёсць баявы настрой. Пачынаецца мітусня — сёння амаль усе пагранічнікі разам з кіраўніцтвам удзельнічаюць у кантрольных занятках па прадметах службовай падрыхтоўкі за першае паўгоддзе. Перад вачыма мільгацяць аўтаматы, пляшкі, канспекты… У такім рытме не паспяваю пагаварыць ні з начальнікам заставы Кірылам Юр’евічам Руда, які праводзіць ранішняе пастраенне, ні тым больш з байцамі. Загружаюся ва “УАЗік” і пад аховай “арміі” пагранічнікаў накіроўваюся ў Паставы.
ИзображениеИзображение
З аўтамата страляць — гэта не вачамі

Па дарозе размаўляю са старшыной Артурам Георгіевічам Машковым. Ён расказвае цікавыя рэчы. Аказваецца, ад фізічнай падрыхтоўкі і жыццё залежаць можа. Сёння ўжо з усмешкай ён успамінае, як падчас нарадаў на мяжу не раз даводзілася спаборнічаць на хуткасць бегу з далёка не добразычлівымі дзікамі.

У вайсковай часці 2044 “зазелянела” ў вачах яшчэ больш. Сюды з’ехаўся ўвесь асабовы склад аддзела пагранічнай службы “Паставы”. Пасля агульнага пастраення пачаліся іспыты байцоў на фізічную падрыхтоўку, трапнасць стральбы і веданне тэорыі.
Спачатку на тэрыторыі вайсковай часці пагранічнікі падцягваліся на турніку і бегалі дыстанцыі ў 100 і 3000 метраў.
Изображение
Калі гэта відовішча здзівіла мяне мала, то падзеі на вайсковым стрэльбішчы паблізу Пастаў уразілі вельмі.

Перад пачаткам стрэльбаў пагранічнікі адказалі на тэарэтычныя пытанні. Інфармацыя пра хуткасць палёту кулі і даўжыню аўтамата Калашнікава была для мяне абсалютна новай. Мішэні на адлегласці паўкіламетра здаваліся недасягальнымі. Але ўжо з першых выстралаў зразумела: трапляць у іх не можна, а трэба. Такога грукату я не чула даўно. Адчуванне — нібы знаходзішся ў эпіцэнтры ваенных падзей. Яго яшчэ больш умацоўвала трава, якая загаралася і дыміла ад пушчаных “у малако” куль. Тушыць яе пагранічнікам давялося не раз.
Сама стрэльнуць не асмелілася, бо добра памятаю свой стан пасля знаёмства з аўтаматам Калашнікава на комплексе “Лінія Сталіна”. Паўтараць тыя пачуцці не хацелася. Усё ж такі з аўтамата страляць — гэта не вачамі.

Ад намесніка начальніка аддзела па ідэалагічнай рабоце і службовай падрыхтоўцы Юрыя Часлававіча Дунца даведалася: заняткі такога маштабу праводзяцца толькі два разы ў год.

Пра лынтупскую заставу Юрый Часлававіч расказвае з гонарам. Па выніках аператыўна-службовай дзейнасці за мінулы год яна заняла першае месца, а яе былы начальнік Сяргей Іванавіч Шынкевіч прызнаны лепшым начальнікам заставы ў Смаргонскім пагранічным атрадзе.tc «Пра лынтупскую заставу Юрый Часлававіч расказвае з гонарам. Па выніках аператыўна-службовай дзейнасці за мінулы год яна заняла першае месца, а яе былы начальнік Сяргей Іванавіч Шынкевіч прызнаны лепшым начальнікам заставы ў Смаргонскім пагранічным атрадзе.»

Пасля стрэльбаў зноў вяртаемся ў камендатуру. Цяпер пагранічнікі адчуваюць сябе студэнтамі — пісьмова адказваюць на пытанні па ідэалагічнай падрыхтоўцы і заканадаўстве.
Сямігадзінныя “сонечныя ванны” скончыліся, і мы вяртаемся ў Лынтупы. Салдаты хоць стомленыя, але шчаслівыя — доўгачаканы абед!

Застава — пагранічная сям’я

Толькі к вечару з’яўляецца магчымасць у адносна спакойнай абстаноўцы прагуляцца па тэрыторыі заставы і пагаварыць з яе начальнікам.

Кірыл Юр’евіч Руда расказаў, што застава ў Лынтупах была пабудавана ў 2000 годзе. А 28 мая 2003 года Указам Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ёй было прысвоена імя Героя Савецкага Саюза Сямёна Сільвестравіча Пустэльнікава. Ля ўвахода на заставу ў яго гонар устаноўлены бюст.

— Імянных падраздзяленняў у органах пагранічнай службы Рэспублікі Беларусь толькі 13, — адзначыў Кірыл Юр’евіч. — Тое, што мы ў іх ліку, — вялікі гонар.

Прагулка па тэрыторыі зацягваецца. Паглядзець тут ёсць на што. Побач з адміністрацыйным будынкам размяшчаюцца бокс для абслугоўвання тэхнікі, заправачная станцыя, цяпліца, гадавальнік для службовых сабак, ёсць свая кацельня, воданапорная вежа, памяшканне для падсобнай гаспадаркі… За варотамі — два чатырохкватэрныя дамы для афіцэрскага складу.

Не менш цікава заглянуць у адміністрацыйны будынак. Калі на першым паверсе пануе рабочая абстаноўка, то на другім — больш хатняя: пакоі, дзе жывуць салдаты, месца для заняткаў спортам, утульны куток з тэлевізарам для адпачынку.
Заставе 12 гадоў, яе новаму начальніку — 24. Што будзе ваенным, Кірыл Юр’евіч ведаў яшчэ ў дзяцінстве. Сын афіцэра, ён вучыўся ў ваенна-патрыятычным класе, а потым паступіў у Ваенную акадэмію Рэспублікі Беларусь на факультэт пагранічных войскаў. Скончыў яе ў 2010 годзе і па размеркаванні прыехаў працаваць у Лынтупы намеснікам начальніка заставы па ідэалагічнай рабоце. І неўзабаве заняў такую адказную пасаду.

— Я ганаруся тым, што служу менавіта ў пагранічных вайсках, — прызнаўся К. Ю. Руда. — Мы ў пастаяннай баявой гатоўнасці. Разам са мной працуюць сапраўдныя прафесіяналы, якія пагранічнай службе аддалі шмат гадоў, — старшыя прапаршчыкі Павел Уладзіміравіч Бабіч і Валерый Зянонавіч Кухальскі. Наша застава — агульны дом, агульная сям’я.

Пакуль мы размаўляем, жыццё на заставе кіпіць. Двое салдат пайшлі ў нарад, некалькі дапамагаюць на кухні, іншыя — у гадавальніку з сабакамі…
Изображение
Праз некалькі хвілін усе яны ў пастраенні слухаюць начальніка, які падводзіць вынікі сённяшняга дня і размяркоўвае абавязкі.

Вось яны — пагранічныя будні. Але лепш за ўсё пра іх могуць расказаць толькі салдаты.

— Самую вялікую колькасць адрэналіну атрымліваеш пасля начнога “Застава, у ружжо!”, — расказвае малодшы сяржант з Віцебска Дзмітрый Асадчы. — У цемры ­едзеш невядома куды, не ведаеш, што цябе чакае. А ўвогуле, служба нясе шмат падзей. Мы ўдзельнічаем у многіх мерапрыемствах, якія ладзяцца ў Лынтупах: канцэртах, забаўляльных праграмах. Час ляціць неймаверна хутка!

У адзін голас байцы згаджаюцца з думкай, што армейская дружба — самая моцная. І прыгадваюць выпадкі, калі хлопцы, адслужыўшы, плачуць падчас развітання з армейскімі сябрамі.
Изображение
рэці раз за сённяшні дзень заходжу ў сталовую. Сярод пагранічнікаў адчуваю сябе зусім сваёй. Яны, павячэраўшы пюрэ са смажанай рыбай, усміхаюцца. Для большасці з іх чарговы, а для мяне першы армейскі дзень скончаны.
Изображение
Перад сном у вачах пачынаюць мільгацець моманты сённяшняга дня, а ў вушах чуецца стрэл аўтаматаў. Але зусім нядоўга — праз імгненне сілы і думкі дружна мне скажуць: “Адбой!”.

Іна СНЯЖКОВА
"Павшие в июне сорок первого пограничники не могли знать, что командование вермахта отводило на взятие пограничных рубежей нашей Родины тридцать минут. Их защитники держались сутками, неделями... Из 485 западных застав, ни одна не отошла без приказа... Павшие в июне сорок первого пограничники не могли знать, что война продлится еще 1414 дней. Павшие в июне сорок первого пограничники не могли услышать залпов Победы. Родина салютовала тем, кто шел к великой победе... и тем кто сделал к ней первой шаг..."
Ответить

Вернуться в «1-ая застава "Бенякони"»